“Kunt u iets doen met tapasschaaltjes?” Verveeld houdt de verkoopster bij het Kruidvat twee roomwitte kommetjes omhoog. Ze geeft ze weinig kans.
Ik kan er nochtans heel veel mee. Het is immers bijna september, de tijd van de oplossingen. Ik kan mijn high potential nog eens op de thee vragen en haar een schaaltje pralines presenteren. Of we zoeken vergeten paaseitjes, lekker actief. Als de zon goed staat, zie ik er nog een paar schitteren achterin de dikke conifeer. Ik kan ze ook meenemen naar mijn werk voor de walking apéro. Ik kan mijn kinderen elk een half zakje cup-a-soup geven. De katten zouden hun avondeten niet meer van een stuk karton hoeven te eten. Ik kan mijn chipsverbruik tijdens Catfish doseren. Of tijdens het thuiswerk. Of tijdens het niksdoen. Tapasschaaltjes zouden uitstekend van pas komen, zeker nu Blokker definitief weg is.
“Uhm nee, maar ik ken wel iemand denk ik.” Ik gris de schaaltjes uit de lucht. “Dankuwel.”
Het is belangrijk dat ik niet teveel van mezelf prijsgeef.
Marjon werkt. 
Als dat geen reclame is voor jezelf, dan weet ik het niet.
LikeLike