High potential

Er zit een high potential van een grootbank in mijn veranda. Ze werkt hier een paar dagen terwijl haar badkamer wordt verbouwd. We kennen elkaar niet zo goed. Een toevalligheid wees uit dat we in dezelfde voorstad wonen. Via de tussendeur peilt ze naar mijn purpose.

Ik verzin iets en vraag me ondertussen af: op welk moment wordt iemand een high potential bij een grootbank? Het ene moment ben je een werkende dertiger, het andere moment vertegenwoordig je een doelgroep en een sector. Het is haar eerste positieve werkervaring, zegt ze. En ze was altijd al ambitieus.

Hoe krijgt ambitie vaste vorm in een job? Je geeft je talent en je motivatie, je krijgt een salaris en een perspectief. Maar ook: een ecosysteem, een functie, een taal. Hoe laten we het passen? En wanneer beslissen we dat het genoeg geweest is?

‘Vroeger, toen ik nog high potential in een grootbank was…’

Ik moet denken aan de jongens van hout en metaal waar ik mijn stage doe. Ze zien eruit als grote kinderen. Wanneer verandert dat? Wat gaat de trigger zijn? Ik zou mezelf tussen de stapel eindtermen en de blikken Monster in hun gigantische rugzak willen proppen om bij dat moment te zijn. Als het zover is, als ik ergens volwassenheid bespeur, kom ik tevoorschijn. Ja, dáár! Aan hun reactie zal ik wel merken of ik het juist had.

“Jij moet het oplossen nu.” Mijn moeder stopte aan een bushalte en sprak me kalm toe. We waren verdwaald in Amsterdam. “Het is veranderd. Nu is het aan jou.” Hoe oud was ik toen? Ook dertien denk ik. Ik had niks gemerkt. Mijn purpose zat onder de trap de Donald Duck te lezen.

Is opgroeien een geleidelijk proces, of gaat het schoksgewijs? Bewegen we uit onszelf als de smaak van onze levensfase af gekauwd is of worden we op een hoger plateau getrokken door de verwachting van anderen?

Ik haal mijn vrolijk weekblad uit de brievenbus en maak een plan. Ik ga ze goed verzorgen, mijn high potential. Zonder verwachtingen. Misschien blijft ze dan nog wat langer.