Trophy wife

Toen ik 20 was, kwam ik een joodse Amerikaan van 23 tegen. Hij werd mijn eerste vriendje. Hij verdiende geld door karakteristieke oude gebouwen om te toveren in generieke appartementen voor ex-pats. Hij begreep dat Bush Irak was binnengevallen. Hij bestelde ontbijt bij McDonalds. Ik was weg van hem.

We hielden elkaars hand vast, deelden ijsjes en gingen naar premières voor kaskrakers waar hij vrijkaarten voor had via zijn bedenkelijke werkgever. Hij droeg altijd een kostuum en had nooit commentaar op mijn marginale outfits. Ik viel in slaap tijdens The Matrix.

Ik vroeg hem hardop af hoe het kwam dat ik al zoveel joodse Amerikanen had ontmoet terwijl ik maar zo weinig joodse Europeanen kende. “Really??” zei hij. De oogrol die volgde maakte me immuun voor alle oogrollen in de toekomst. Ik was een boerendochter, vers van het veld en voelde me volledig unworthy. Zijn ouders waren intellectuelen – zijn moeder professor, zijn vader journalist. Toen hij pas geboren was, had zijn vader een sabbatical genomen om voor hem en zijn broertje te zorgen (als ze sliepen, schreef hij obituaries voor beroemdheden die nog niet dood waren). Mijn moeder legde elke avond een sigaret voor mijn vader naast zijn ontbijtbordje.

Ondanks deze lichtjaren verschil, leken we vooral erg op elkaar. We redeneerden hetzelfde, we vonden dezelfde dingen grappig en we wachten op dezelfde manier op de ander om een radicaal romantisch gebaar te maken.

Al vanaf het begin had onze boot naar de oever gekabbeld. Ik wist het, ik voelde het, maar sterker dan mijn realiteitszin was mijn wens om trophy wife te worden in Amerika. Eerst een flinke roadtrip en dan neerstrijken in een suburb om kookboeken te lezen en de spil te worden in een charitynetwerk. Mijn feministische schoonmoeder zou een scheef oog opzetten, maar niet kunnen weerstaan aan mijn ontwapenende personality en de vele schattige baby’s die haar zoon en ik hadden gemaakt.

Ik fantaseerde hier hevig over. Ik bleef hardnekkig fantaseren toen de broer van mijn lief zijn verkering van drie jaar aan de deur zette om een joods meisje te zoeken voor een serieuze relatie. Ik voerde de fantasie op toen ons kabbelen steeds trager ging en we de kant bereikten. Met mijn eerste vriendje kwam mijn eerste break-up. Ik huilde een hele dag om mijn prematuur beëindigde Amerikaanse droom. Dan realiseerde ik me dat ik geen handen meer hoefde vast te houden en geen ijsjes hoefde te delen – en voelde ik me herboren.

Na een week werden we de vrienden die we eigenlijk al heel de tijd waren geweest. Na tien jaar trouwde hij een islamitische Amerikaanse waar hij twee zeer schattige kinderen mee kreeg. Hij nam een sabbatical zodat zij haar dokterspraktijk kon uitbouwen.

Een radicaal romantisch gebaar. Daar ben ik toch maar mooi aan ontsnapt.