Solliciteren

Nog altijd bezig met het opruimen van de zolder, kom ik voorbij een boek met solliciteertips. Er plakt een zelfgeschreven prijsje op, wat betekent dat ik er al eens vanaf ben proberen te geraken.

Ik denk aan mijn sollicitatiegesprekken. Telkens waren het kleine dingen die de doorslag gaven. Details waardoor de gesprekspartner een zachtere trek om de mond kreeg, een glans in de ogen, spanning in de schouders liet varen.

Bij mijn eerste job was het mijn geschiedenis bij een fanfare die het hem deed. Recenter was het de loonsverwachting. ‘Oef!’ zag je ze denken. Soms was het ook wel inhoudelijk, bijvoorbeeld bij de milieuvereniging. Mijn antwoord op de vraag hoe ik zou omgaan met onwelwillende ambtenaren was precies wat ze wilden horen. Dat het een leugen was – zoiets zou ik nooit durven doen – bleek geen obstakel voor een prettige samenwerking.  

Het meest willekeurig echter, was mijn overwinning bij de theatergroep. Ze hadden een informele setting willen creëren. We zaten in iemands living en ik kreeg thee met een stroopwafel. De ondervraging ging vlot, het beeld dat we van elkaar hadden leek wel zo’n beetje te kloppen. “En, wil jij nog iets weten?” Een moment waarop de solliciteergeboden voorschrijven voorbereid te zijn met enkele vragen, al zijn ze maar klein en praktisch. Ik had er geen zin in en wilde eigenlijk gewoon terug op de trein. Tot ik zag dat ik nog maar twee happen van mijn stroopwafel had genomen. Meenemen voor onderweg zou te lomp zijn, dat zag zelfs ik. Nog even snel naar binnen werken zou betekenen dat de hele groep (ze waren met vijf) geduldig naar mijn gekauw zou moeten kijken. Dus ik deed wat ik deed: ik stelde een vraag. “Waarom doen jullie dit eigenlijk?”

Daar was het, het moment van overgave. Het schild ging neer, de muur brak af, in de verte hoorde ik een fanfare spelen – en mijn trein vertrekken. Eindelijk iemand die interesse in hen toonde! Ik had de baan, verhuisde naar de saaiste stad van Nederland en de ongelukkigste periode van mijn leven begon. Allemaal door een stroopwafel.

Ik blader het boekje door, precies wat ik al dacht. Niks over koekjes. Ik besluit hier en nu de cirkel van valse voorspelbaarheid te doorbreken. Niemand zal deze tips nog lezen.