Ik wou dat ik het onderwerp ‘onbetaalde arbeid’ kon laten rusten, maar nu heeft de Nederlandse overheid een campagne gelanceerd om vrouwen meer uren te laten werken. Ik moet wel.
De oproep maakt veel los. Op LinkedIn manen vrouwen elkaar aan om toch tenminste lief te zijn voor elkaar. ‘Ik ben nooit lief geweest en mijn kinderen zijn heel gelukkig,’ galmt het in de comments. Het is hopeloos. Ik wil echt graag meedoen met de roep om collectieve oplossingen, maar ik denk niet dat er een oplossing collectief genoeg is om deze malaise te overstemmen.
Dan maar in de individuele herinnering duiken. Mijn eerste dag op het werk na de geboorte van mijn oudste dochter. Verweesd naar huis treinen: was hetgeen ik de afgelopen 7,5 uur heb gedaan echt even nuttig als het zorgen voor een volledig kind? Ik hoopte maar dat niemand kwam controleren. Na verloop van tijd, als de emailconversaties van de grond zijn gekomen en je enthousiast bent over je eigen projectplannen, ebt dat gevoel weg. Als er nu iemand kwam controleren, zouden ze in ieder geval zien dat ik bezig was.
Dus ja, de beroepsbevolking activeren. Dan denk ik aan Rutger Bregman en zijn bullshit jobs, een gedachte die resoluut de kop moet worden ingedrukt. Dus dan herlees ik Kaas van Willem Elsschot.
Mijn vrouw ziet met welgevallen, dat ik het zo druk heb. Zij is zelf altijd aan ’t werk, want zij kan geen lamlendigheid uitstaan. Ik zie dat zij gelukkig is.
Geef de vrouwen van de lage landen een bureau, een telefoon en een deadline, dan laten ze elkaar tenminste gerust. De economie zal wel volgen.
Marjon werkt. 
Plaats een reactie