Leegte

Toen mijn dochter laatst een intercommunale dansrepetitie had in een stadje waar ik anders nooit kom, heb ik mijn wachttijd gebruikt door me persoonlijk te laten adviseren in een parfumwinkel. Een opwelling, zo leek het. Diep vanbinnen was ik me hier echter al lang op aan het voorbereiden. Ermee instemmen als de winkelmevrouw vraagt of

Kantoorthuis

Moest er zoiets bestaan als een work life balance, dan zou die door corona flink door elkaar geschud zijn. Kijk mijn living: overal liggen stapels papier, in alle stopcontacten steken technologische hulpstukken en mijn hele achtergrond is geblurd. Ik heb zelfs een bureau gezet. Of ja, een campingtafel. Weer een hoopvolle crisis waar de gewone

Vakman

Ik weet niet precies wat Rutger Bregman zegt over bankiers en vuilnismannen, maar ik durf te wedden dat ik er nog een schepje bovenop doe. Hij is achttien jaar en ziet eruit als een voetballer. Hij komt uit een land dat ik enkel ken van het nieuws – en van die ene bestseller. Hij heeft

Hidden angers

Ze zit op een klapstoel voor haar tent. De kinderen spelen aan de rand van het bos, haar man slaapt zijn roes uit. Niemand verwacht iets van haar. Toch voelt ze zich gevangen. Gevangen in een net dat ze voor zichzelf gespannen heeft. Ze pakt een boek. Ze weet niet wie heeft bedacht dat vakantie

Cornelis heeft zijn functioneringsgesprek

“Je algemene resultaten zijn iets gezakt in vergelijking met die van vorig jaar.” Cornelis ondersteunt zijn voorhoofd met zijn rechterhand. Hij luistert naar zijn manager Charles, die hard zijn best doet om de anonieme inbreng van de vier stakeholders zo goed mogelijk te mixen. Tevergeefs. Cornelis weet dat Lise zijn functioneringsgesprek heeft gesaboteerd. Hij had

Lise windt zich op. #paaseichallenge

Pas als hij de bocht om is, durft Cornelis Kleinsma zijn pas te vertragen. Dat mens is gestoord! All over the place. Compleet het tegenovergestelde van de indruk die ze wekte met haar zakelijk mailverkeer. Zit ze hem niet achterna? Goddank. Uitademen nu. Zijn conditie is erbarmelijk. Geen coronakilo’s (hij snoept nauwelijks), wel veel te

Vooral op maandag

“Ik heb het wel moeilijk, hoor. Vooral op maandag. Of ja, maandag voormiddag. Daarna gaat het wel weer.” Het is dinsdag. Chikita en ik zijn allebei werkloos en hebben afgesproken in een Antwerps etablissement waar havermout hip is en negen euro kost. Op deze manier zal het snel gedaan zijn met onze fuck you pot.

Lise ontmoet Cornelis (en zijn onderlijf).

Nu die global pandemic zo lang aanhoudt, begint het een beetje vervelend te worden. Of ja, Lise zelf heeft het pad natuurlijk allang verlaten. Zij heeft een hol gebouwd rond haar bed, met onbeperkte toegang tot stroopwafels, Netflix en haar boekenkast. Zelfs Hemingway begint ze te lezen. OK bijna dan. Over haar bureaustoel aan de

Lise werkt thuis.

Zou ze dit werk ook leuk vinden als Andreas er niet was? Lise Van Espen had het zich vaker afgevraagd. Nu dat ze een halfjaar thuis aan het werken was, kon ze met overtuiging zeggen: nee. Nooit was een loopje naar de koffie nog een avontuur. Nooit hoefde ze strategisch haar lunch te plannen, in

Carmen twijfelt.

Verstraten Carmen kon misschien niet met tien vingers typen, maar bezat wel de acquired skill van de twijfel. ‘Zal ik ze morgen een duur en een goedkoop scenario presenteren? Of schiet ik dan in mijn eigen voet?’ ‘Heb ik eigenlijk wel de juiste keuze gemaakt door freelancer te worden?’ ‘Zet ik mijn talenten consequent in?’