SWT

“Moeten wij jou anders niet ontslaan? Dan kun je direct beginnen doppen.”

Ik zei verschillende keren nee. Niet vanwege eergevoel of rechtschapenheid, maar omdat ik niet tegen het idee kon dat mijn professionele verhaal niet meer zou kloppen.

Kijk. Stel dat, als ik later dood ben, mijn kinderen zijn vergeten hoe het ook alweer zat met de lappencarrière van hun moeder. Dat mijn voormalig collega’s ook niet meer precies weten waarom ik op zeker moment ben komen aanwaaien of het ben afgebold. Dat mijn blog is weggerot onder poezenvideo’s en andere uitingen van toxische positiviteit.

Als al dat van mij rest administratie is, stel dat er dan iemand voorbij zou komen met interesse in mijn keuzes. Of, aannemelijker, in de professionele keuzes van boomers en millennials in de jaren twintig van de eenentwintigste eeuw – de aanloop naar de dertigurenweek. Die persoon zou kunnen geloven dat ik daadwerkelijk ben ontslagen. Ontslagen, in plaats van zelf de weldoordachte stap te hebben gezet naar iets anders omdat het tijd was voor een nieuwe rol, een nieuwe positie, een vers perspectief. Dat ze me een zetje hebben moeten geven, voordat ik zelf doorhad dat ik de boel eerder tegenhield dan vooruithielp. Dat ze, in die zin, misschien beter wisten wat goed voor me was dan ikzelf.

Dat zou een ramp zijn voor de geschiedschrijving.