Toen we na de middelbare school naar de universiteit vertrokken, ging de wereld voor ons open. En terwijl ik in mijn alfa-alfastudie leerde hoe je een situatie van 120 verschillende perspectieven kon bekijken, werd mijn vriendin Merel bij geneeskunde iedere week met een klodder verstrekkende informatie naar een nieuw perspectief gekatapulteerd. Ze deelde het als we elkaar in het weekend troffen in de plattelandsdisco die – alle nieuw verworven grootstedelijke perspectieven ten spijt – vooralsnog onovertroffen bleef.
“Vanaf nu kun je eigenlijk niet meer op mij rekenen. Als er iemand in nood is, moet ik helpen.”
“Alles wat mannen doen is gericht op reproductie. Maar echt alles, hè?”
“Je mag nooit ‘gewoon’ zeggen. Wat voor ons heel gewoon is, kan voor een patiënt echt een big deal zijn.”
En terwijl Merel zich klaarmaakte voor de volgende scherpe bocht weg van haar realiteit, bleef ik hangen bij dit thema. Nog altijd krijg ik een schokje, als ik het woord hoor bij mezelf of bij anderen.
Je moet gewoon ergens binnen proberen te komen. Je moet het gewoon zeggen als ze hun afspraken niet nakomen. Zet het anders gewoon even op mail.
(Gewoon even is eigenlijk nog erger.)
‘Gewoon’ vermijden betekent niet dat je niks meer mag verwachten. Het betekent dat je eerst checkt welke dingen moeilijk zijn. Het is ongelooflijk wat er dan uitkomt. “Ik snap geschreven instructies eigenlijk nooit.” “Ik ben altijd bang om iets verkeerd te doen.” “Zonder muziek in mijn oren denk ik teveel aan mijn jeugd om rustig te kunnen werken.”
123 perspectieven op elke situatie.
Marjon werkt. 