Geschiedenis

“Het is echt heel mooi geworden.” “Dankjewel.” Na een kort moment van twijfel incasseer ik het compliment. Op een feestelijke dag als deze moet je niet moeilijk doen. Hoewel ik natuurlijk nougabollen met de verbouwing te maken heb gehad. Ik kwam aanwaaien als zij-instromer, haalde een nat doekje over de tafels, liet de zonwering zakken en kon beginnen met lesgeven.

Vandaag ontmoet ik mensen die wel geschiedenis met het gebouw hebben. “Ik ben afgestudeerd in ’76. Haartooi,” zegt een kleine gedrongen vrouw. “Het eerste jaar dat de meisjes Herenkappen kregen.” Ze kijkt rond. “Hier was het aardrijkskunde. De zon brandde altijd door de ramen want de helft van de lamellen was kapot.” We kijken naar het raam waar één van de vier zonweringen aan de bovenkant opgefrommeld vastzit. De vrouw zoekt naar dingen die wel echt zijn veranderd. “Het bord was vroeger aan de andere kant. En dat toilet was een godsdienstlokaal.”

Mensen herkennen elkaar. “Gij deed toch ook Sierkunsten?” zegt een man die eruit ziet als een skileraar tegen een vrouw wier kapsel wel herinnert aan haar artistieke vooropleiding. “Ja, maar ik zat boven u.” “Zattegij dan bij Fabienne?” “Nee, die zat weer boven mij.” De man fronst. “Dan zaten wij toch samen, hoor.” De vrouw kan niet verkroppen dat haar geheugen haar in de steek laat en wandelt naar het raam. “Hier hingen vroeger lamellen.”

Ik word afgelost door een collega Frans. “Oh nee, ik wist dat ik een boek had moeten meebrengen,” zegt ze, als ze me half ingedommeld op de chauffage aantreft. “Hier, wil je een broodje?” Ze klimt naast me en we kauwen op onze sandwich met vegetarische kip-curry. “Het bord zat vroeger aan de andere kant, wist je dat?” Ik wijs naar de plek waar nu de kasten staan. “Ik? Nee, ik ben een zij-instromer.” “Echt?” Ik dacht dat ze hier al heel lang werkte. “En, doe je het graag?” “Ja, eigenlijk wel. Ook al vinden de meeste leerlingen het niet leuk, Frans. Maar ik vind hen wel leuk. En dat ze ‘mevrouw’ zeggen.”

We lachen. In de zon in het verbouwde lokaal accepteren we onze plaats in de natuurlijke orde. Weldra zullen we deel uitmaken van de geschiedenis. Als vanzelf. En dat is ook wel eens prettig.

Advertentie