Even een moment om alles waar ik in geloof, de arbeidsmarkt, jobhoppen, de zelfdeterminatietheorie, Hilde Crevits, competentiestempels etc. in vraag te stellen.
Ik ben in mijn leven meer dan eens mannen tegengekomen die – op een zwak moment dan wel doorlopend – een alomvattende heimwee ten toon spreidden naar het pre-industriële tijdperk. Leven op het ritme van de seizoenen, naar behoefte en in symbiose met de natuur. Twee maanden werken en de rest van het jaar voor het haardvuur liggen en baby’s maken. Ze vertellen het alsof het over een herinnering gaat.
Nog nooit trof ik een vrouw met hetzelfde verlangen. Daarom dat ik dat gezever over vroeger ook nooit serieus nam.
Tot nu. Misschien ben ik spiritueel getroffen door de glimp van de bodem van de wasmand die ik deze kerstvakantie heb opgevangen, maar ik begin iets van de heimwee te begrijpen. Het moment is belangrijk. Ik voel dat ik – zoals direct na elke vakantie – op een punt zit dat ik enkel doe wat nodig is om mijn job goed te doen. Dat is heel aangenaam, maar kan precies niet blijven duren. Binnenkort, waarschijnlijk dit weekend, gaat dit over in een toestand waarbij ik het volume opvoer.
Ik denk dan aan mensen die ik iets zou willen bewijzen. Echte figuren, mensen die ik ken (collega’s, Facebookvrienden), maar evengoed mensen die ik niet persoonlijk ken, zoals Janine Abbring. Sowieso mensen die nergens om gevraagd hebben, maar die, denk ik dan, het leuk zouden vinden om verrast te worden door mijn werkvermogen. Dus ik begin een lijstje te maken met wat ik allemaal zou moeten, zou kunnen doen om dit in praktijk te brengen. Een te lange lijst, zodat ik flink wat druk voel. Voor zo’n lijst heb ik natuurlijk anderen nodig, dus ik voer de druk ook bij hen op. Niet direct, ik wacht tot ze iets fout doen om op passief agressieve wijze duidelijk te maken dat dat niet volgens verwachting is. Ik zal anders eens laten zien hoe het moet. Waardoor ik later thuis ben. En ik teleurgesteld ben in mijn man en kinderen dat ze ondertussen niet het eten hebben gekookt dat ik had willen koken.
Ik vind het zo raar dat ik dit doe, zelfs nu ik geen nood meer voel om mijn cv of mijn netwerk uit te bouwen. Ik blijf zitten met die bewijsdrang. En ik begin het gevoel te krijgen dat dat iets heel kwalijks is.
Hence de voorzichtige heimwee naar een tijd waar werkdruk niets met competitie of bij elkaar gefantaseerde verwachtingen te maken had. Al is het natuurlijk fijn dat er geen mannen en baby’s meer in de weg liggen als we van het kastje naar de muur lopen.
I meet you on the other side.
Marjon werkt. 