Hidden angers

Ze zit op een klapstoel voor haar tent. De kinderen spelen aan de rand van het bos, haar man slaapt zijn roes uit. Niemand verwacht iets van haar. Toch voelt ze zich gevangen. Gevangen in een net dat ze voor zichzelf gespannen heeft. Ze pakt een boek.

Ze weet niet wie heeft bedacht dat vakantie ontspannen is. Andere koppels, overal. Vrouwenblikken. Zij hebben geen tijd om te lezen. Zij zouden hun man nooit zo lang laten uitslapen. Zij kunnen niet wachten tot ze wakker zijn met zijn tweeën. Om samen elke beslissing te bespreken. Eerst douchen of eerst ontbijten? Neem jij die dan neem ik die? Of wacht, we gaan allemaal samen.

Ze heeft al twee dagen niet gedoucht. Maar dat is het probleem niet. Noch het feit dat zij alle beslissingen zelfstandig neemt, dat ze ervoor zorgt dat iedereen zijn tanden heeft gepoetst en zijn pyjama aan of uit doet. Ze zorgt graag en alleenheerschappij heeft vele voordelen.

Het probleem is dat ze vergroeid is geraakt met haar kinderen. Ze zijn haar manier geworden om controle uit te oefenen op een wereld die ze steeds minder in de hand heeft. Waar de geschiedenis zich herhaalt, conflicten blijven oplaaien en kinderen opgroeien tot volwassenen.

Ze kijkt in haar boek. Deborah Levy behandelt de complexe relatie tussen moeder en kind met een citaat van de dichter Audre Lorde: “I am a reflection of my mother’s secret poetry as well as of her hidden angers.” Haar hart voelt zwaar.

Ze kijkt op om diep in te ademen. Haar kinderen verdwijnen steeds verder in het bos. Ze vraagt zich af hoe het verder moet. Zuurstof naar het hart. De rits van haar tent gaat open.