Dubbele verkoopsfacturen

Ik weet hoe het voelt. Ik heb ook al dubbele verkoopsfacturen laten maken.

Ik stond eens op het punt om een kostennota van een dienst die we hadden geleverd met onze vzw, twee keer in te brengen. Zowel een partner als een subsidie-instelling hadden gezegd dat ze ons wilden steunen voor een bepaald bedrag mits daar iets concreets tegenover kon staan. Zoveel concrete dingen deden we niet. Dus toen dat wel eens gebeurde, dacht ik daar optimaal gebruik van te maken. Lekker voor de club, hebben we dat alvast binnen. Wat denk ik toch altijd aan alles.

Het duurde even voordat ik door had dat ik op het verkeerde spoor zat. Ik was er nochtans heel open over. Ik legde mijn werkwijze haarfijn uit aan de partner. “Eh OK, wat je wilt. Wij doen dat wel niet op die manier voor onszelf. Dat is blauw-blauw.” Geen belletjes bij mij, ik vond blauw-blauw juist goed klinken. Rustgevend ook. Ik vertelde het aan een teamgenoot, die vroeg of ik het zeker wist. Ja joh, da’s geen moeite. Doe ik voor jullie. Hij hield zijn hoofd precies zo achter zijn computerscherm dat ik hem niet meer kon zien. Gekkie. Ik stak mijn hand uit om over zijn baard te aaien. Ik vroeg een collega de nota’s op te stellen. “Als jij dat wilt. Vroeger zouden we dat niet hebben gedaan.”

Toen heb ik wel een beetje doorgevraagd. Mijn frank viel bij de boodschap: “Marjon. Dat is ie-le-gaal.”

Ik weet niet wat ik erger vond, mijn zelfbeeld dat weer eens aan duigen viel (weet iedereen dit behalve ik?) of het besef dat anderen blijkbaar een beeld van mij hadden waar een misdadige actie best inpasbaar was. Ze dachten dat ik wilde frauderen. Om dat cognitief te laten resoneren, was enkel een klein stapje opzij voldoende. De baard wilde mij niet meer zien. Ik voelde een gapende leegte op de plek waar mijn hart normaal zat. Hoelang was dat al zo? Ik schoof wat bankafschriften aan de kant. Even zitten.

De gapende leegte bleek niet op de plek van mijn hart te zitten, wel op de plek van gevoel voor boekhouding. Niks om trots op te zijn. Administratie is een parallel universum gelijk een ander, dat moet ik respecteren. Ik kan weinig doen aan mijn deficit, buiten doorvragen. Blijven doorvragen. ‘Kunt u anders beginnen met de why van BTW? En neemt u ook oude spullen mee als u beslag legt op de huisraad?’

Wat ik nog kan doen, is leren uit mijn identiteitscrisis en de wet van ‘ja-maar-ze-vat-het-gewoon-écht-niet’ ook projecteren op anderen. Vanaf nu vlieg ik op elke fout, ik laat niemand nog in z’n zogenaamde waarde. Ah nee: daarmee distantiëren we ons juist van elkaar! Het laatste wat ik wil. Heel de wereld zou in principe bij mij moeten willen komen barbecueën, als de omstandigheden het toelaten. En ook al worden dt-fouten in de regel niet met belastinggeld betaald, in bepaalde universums wegen ze door.

Fouten. Spreek mij erop aan, dan doe ik dat ook bij jou. Ik vertel wat, hoe en waarom. Uit betrokkenheid, uit liefde. Als je me helpt met de factuur.