De cohuurder in ons kantoorgebouw is vertrokken en hij heeft al het meubilair meegenomen. Dat mocht, want het was van hem.
Ze zeggen vaak dat een lege ruimte groter voelt. Ik ben het daar niet mee eens. Kijk, in acht stappen loop ik dwars door het kantoor. Zestig vierkante meter muffe lucht waar vorige week nog een universum aan offertes, afmetingen, telefoontjes en opleveringsdata zijn werk deed.
Niet dat die data hier ooit echt is geweest. Die zat heel de tijd in de cloud natuurlijk. In dit kantoor werden ze tijdelijk zichtbaar. Een jaren negentig uitvoering van Plato’s grot.
Ik ga op de grond liggen en vraag me af waar ze nu vorm zouden vatten. Waarschijnlijk bij de mensen thuis. Beter zoveel mogelijk kosten uitsparen tot de markt weer aantrekt.
Mijn hart gaat uit naar de kleine data. Zouden ze daar met evenveel passie worden verdedigd als op deze etage? Met evenveel nieuwsgierigheid worden afgeluisterd? Zou er daar geen gedoe zijn met de verbinding?
Ik draai mijn hoofd naar rechts en zie hoe het tapijt met rafelige randen tegen de plint op krult. Nog iets wat er veel beter uitziet met meubels. Een representatie van een universeel tapijtidee? Zo ruikt het niet.
Ik blijf nog even liggen in de hoop dat ook ik elders vorm krijg.
Marjon werkt. 